The last episode of: Chasin' Happiness

$2200, No $1900, $2000..... Yes that's a deal. We schudden ze de hand, Dave en ik kijken elkaar aan, en beginnen te lachen. We hebben onze private Kiwi Experience kunnen verkopen. Na dit onwijs goede bericht kunnen de laatste paar dagen in Auckland niet meer stuk. Echter eerst het vervolg van de "Assault" wat Engels is voor Aanslag. Wat het gelijk wel heel erg laat klinken. Maar gelukkig is t de afgelopen weken er alleen maar beter op geworden. En nu ik dit verhaal typ, zien we er niet meer uit als oorlogsveteraan maar weer gewoon als backpacker.

Nadat we allebei opgelapt waren in t ziekenhuis, zijn we nog even langs the police geweest, om aangifte te doen. Maar ook hier gingen ze er al vanuit dat ze de 4 nooit gingen pakken. Maar daarmee was t verhaal voor ons zover ten einde. En wouden we weg uit deze klotestad, dus volgas richting de Coromandel peninsula. Hier begon t zonnetje letterlijk en figuurlijk weer volop te schijnen. halverwege de middag kwamen we aan bij t Hostel, en de rest van de dag hebben we aan t zwembad gezeten, en genoten van onze fish en chips. Deze dag gaat ook in de boeken als onze eerste Alcoholvrije dag in zeker 6 weken, er was dus een ziekenhuisbezoek voor nodig om ons een daggie "sober" te houden.

De volgende dag zijn we wezen chillen bij de Catherdral cave, zeg maar een wit strand, tussen de rotsen met blauw water. Waar je dan we eerst 45 minuten door t bos heen lopen moet. De avond verbleven we in Whitianga, waar ook de groene bus weer te vinden was. En dus was de Hostelbar weer gezellig gevuld en bleef het voor ons bij die ene alchoholvrijdag:D.

Vanaf Hamilton krijgen we steeds de vraag naar ons hoofd geslingerd, hoe t komt dat we eruit zien als 2 loslopende vleeswonden, we houden t er dus op dat we zijn aangevallen door 2 haaien, ook dit wordt zelfs links en rechts nog wel geloofd.

Vanaf Whitianga zijn we richting de Tongariro crossing gereden. Onderweg botsten we op een paardenrace, dus moesten er even een paar wedjes gelegd worden. En wonder boven wonder bracht de eerste bruine merrie(met enigste vrouwelijke jockey) gelijk geld in het laatje:D… Al met al toch weer 2 uur gezeten, en veel geleerd van de lokale kiwi's, die toch beter raad wisten met het wedden op de paarden.
Via een weg, die het echt Colin McRea gevoel weer ff naar boven toe bracht. Deze weg had bij elke bocht een bord staan dat 80 aangaf, en dus kon alles gewoon met 110 genomen worden. Af en toe een kwade blik van de navigator, als hij weer eens van door de auto heen gesmeten werd;). Kwamen we dus uit bij de Tongariro crossing.

De Tongariro crossing, is een van de bekendste en mooiste tracks vd wereld(schijnt t) en in een dag loop je over vulkanisch gebied, langs chemisch blauwe meren en dit alles weer bij een blauwe hemel en dik 25 graden. Lekker relax gelopen, in de zon gelegen en nog gezwommen in een(niet chemisch) blauw meertje... Weer een mooie dag, alleen zoveel andere lopers. Dik 500 man per dag lopen de track, echt niet normaal. bij de Mount Egmont kwamen we over de hele dag 8 man tegen. De Tongariro is voor t mooie, te bekend. Als je even in de zon gaat liggen, staan er gelijk mensen in je zon. Ook mooi, als je van de track afloopt, volgen gelijk heel veel mensen je, want ze denken dat er iets moois te zien is. Wij met ze 2en links af, 15 andere volgen:D. Na een dik verdient biertje zijn we doorgestoven richting Taupo(de stad waar niks te beleven was) zelfs de huisbar van t Base Hostel was leeg.

De volgende dag was t tijd voor mijn raft avontuur, In Rotorua is de hoogste raftbare waterval. Deze moest even bedwongen worden natuurlijk, en compleet met helm en zwemvest gingen we met de hele boot een paar keer goed ondersteboven. De 7 meter!! hoge waterval won het van de boot, en we belandden met ze allen weer in t water. Dave zat tijdens t raften in t hospital zodat ook zijn laatste hechtingen eruit gehaald konden worden.

In Huntly, onze eindbestemming voor die dag. Kwamen we terecht op een op het oog normaal uitziende Holiday park. Het enigste verschil zat hem erin dat er een diepzeeduik training center vlakbij zat, en alle diepzeeduikers ook op de camping zaten. Deze gasten hadden er net 3 maanden duiken, studeren en examens opzitten. Deze vrijdag avond werd er een om nooit te vergeten. Die duikers zitten allemaal op booreilanden, en ze hadden zoveel verhalen waar je gewoon stil van werd. Dit was echt een avond dat geen van ons beide op de praatstoel had gezeten. Maar wel genoten voor 10!

Onze private kiwi experience, moeten we natuurlijk ook weer kwijt. Dus zijn we nog even wezen Flyeren in Auckland. Waar we in alle hostels de bus op t prikbord hebben mogen plakken. Daarna gingen we verder richting Cape Reinga, het Noordelijkste punt van NZ. Deze dag bestond voornamelijk uit sturen, regelmatige agrarische, rook, koffie en bierpauzes. We zouden deze zaterdagavond door brengen in Pahia, een klein dorpje wat eigenlijk helemaal gevuld is met barretjes;), hostels en een gouden strand.

De avond begon goed, met een bbq van de kiwibus. En om half 7 hadden we de eerste biertjes alweer achter de kiezen. Dave moest nog steeds de biertjes drinken door rietjes omdat, het zonder nog niet gaat, altijd goed voor wat mooie reacties;) Iedereen bleef hangen in t hostelbarretje, waardoor dat veranderde in een heuse nachtclub. Die avond werd er zoveel geklierd, gedanst en gedronken. En dus hadden we weer een geslaagde avond:D.

De volgende ochtend zijn we met de grootst mogelijke kater redelijk optijd vertrokken naar Cape Reinga. De 200 km die we moesten rijden werden de moeilijkste kilometers in NZ. Maar het rijden was het waard, Cape Reinga is waar de Tasman Sea en the Pacific Ocean samenkomen. Dit geeft een beeld dat golfen midden in de zee samenkomen. Met een blauwe zee en de lange golfen geeft het een mooi spektakel. Vlakbij t Noordelijkste puntje zie je ineens enorme Zandduinen opduiken. Geen idee hoe ze er komen, maar je waande je midden in de woestijn. Zo hoog en er was geen einde aan te bekennen. De duinen waren 2x zo steil als het klimduin en het leek dus bijna op bergbeklimmen. Er was een groep aan t crossen, en het was net of de Paris-Rally-Dakar daar ter plekke afgespeeld werd. Na een uur, klimmen, springen, koprollen, vallen en klieren gingen we weer richting de Private Kiwi om een plekje te vinden voor de nacht.

Dit werd gevonden in Apahara, waar je er tijdens de shower toch achterkomt dat t zand echt overal zit. Apihara zou ook onze laatste stop worden voor Aucklad (ook wel "the big smoke" genoemd) hier zouden we de bus proberen te verkopen. De eerste paar dagen zaten we in een buitenwijk van Auckland, zodat we onze auto konden parkeren. Na 2 dagen van flyeren, flyeren, flyeren en op de wacht zitten bij hostels, vonden we 2 Duitsers. Die een proefrit wouden maken en uiteindelijk onze handden schudden voor een goede deal. Helaas belde deze kl*temoffen in de avond af omdat ze toch t geld niet bij elkaar konden krijgen. weer terug bij af. En nu kwam de dag van de vlucht toch wel erg dichtbij, uiteindelijk vonden we (ook weer) 2 Duitsers die uiteindelijk de bak overgenomen hebben, voor een zacht prijsje.

Met pijn in ons hart namen we afscheid van de pussywagon, maar toch waren allemachtig blij dat we er vanaf waren. De laatste paar dagen zitten we in Central Auckland, overdag is hier echt helemaal niks te doen. Maar s'avonds zijn er altijd weer de welbekende backpackerbarretjes. En dus ook de laatste 3 avonden waren weer om niet te vergeten. Met voor ieder van ons ze eigen memories! Ana en Eva heb ik hier niet gevonden, (of niet kunnen krijgen) dus de zoektocht is een beetje op een fiasco uitgelopen… maar dat maakt de ervaring er niet minder mooi op;)

Dit was t laatste verslag van deze trip, Ik zal net voor paasvee weer terug in Nederland zijn. Ook dat zal hopelijk een mooi feest zijn.

Voor deze keer zit mijn tijd in NZ erop. Maar ik zal terug komen dat staat vast!!

Cheers Niels