Niels en Dave op zoek naar Ana en Eva

Op zoek naar Ana en Eva..

Kunnen jullie die grap van de 2 jongens uit Noord Holland die gingen kamperen in Nieuw Zeeland, ze deden t echt. En tot nu toe gaat t echt onwijs goed, we zijn alleen de Zweedse blondines nog niet tegengekomen, wel zijn er heel wat andere dingen op ons pad gekomen, daarover zal ik later nog even wat vertellen. Het begon met het kopen van t busje...

In t vorig verslag had ik verteld dat we waarschijnlijk een uurtje of 2 later t busje op onze naam zouden zetten, deze kerel kwam echter niet opdagen en smsde ons af met een of ander laf excuus. Dit was nou niet echt t begin van de eerste reisdag, waar je op hoopt. Toch vol goede moed verder gezocht en later die dag vonden onze "Campervan". Ja zo noemen ze dat hiero, zou t echt niet als zo omschrijven want dat wekt te hoge verwachtingen. Ik hou t gewoon bij busje, een groenblauw(of blauwgroen) racemonster moest t gaan waarmaken deze 6 weken.

Zo gauw als we t busje binnen hadden, backpack erin en op richting de Milford Sound. Onderweg kwamen we door t plaatstje te Anau, hier zouden we ff in de ankers voor een Hot Choclate. Toen we hier eenmaal zaten en lekker zaten mensen te kijken. Kwamen we tot de conclusie dat we eerst nog maar eens inkopen moesten gaan doen. Waar we ook keken, alles was aanwezig: kaki en bosgroene afritsbroeken, sandalen, wandelschoenen, loopgroepjes en zelfs gekleurde ponchos(Geiten wollen sokken backpackers). Stonden wij daar met een paar teenslippers, korte broek en shirtje.
Dave had tijdens t werken mij al wijsgemaakt dat hij ook wat tochten wou gaan lopen, eerst dacht ik nog van dat zal hij vast wel vergeten, maar nu we vlak bij de Milford zaten. Had hij t er nog steeds over. En dus moest er Loopspul en warme kleren aangekocht worden.
Ook t kamperen wouden we hier ons eigen maken, dus gelijk de eerste de beste avond een openbare camping opgezocht en lekker spagetti bolognaise op t open vuur gemaakt. s'Avonds als t koud is zitten we soms zelfs aan een bakkie thee, t moet toch niet gekker worden.

De rit na de Milford Sound was al een onwijze ervaring, zo mooi en ook mooi rijden, heuveltje op, af bochtje kon niet te gek. overal watervalletjes, beekjes, bergen het hield maar niet op... De echte Milford Sound tour was uiteindelijk niet zo mooi als de rit heen en weer. Maar toch deze boot even meegepakt. Maar zo onwijs toeristisch, niet normaal, zeg maar 90% vd boot zat vol met ouden vellen, chinezen en warme lijken.
Na deze boottocht, hebben we nog een paar tochten gelopen, naar bepaalde watervallen enzo, wie weet zitten Ana en Eva daar wel;) na een van deze tochten stuiten wij op een Stray bus, wat t kamperen toch altijd een stuk gezelliger maakt, dus wij zo de bus gevolgd en lekker op Gunns camp(Sanne Visser, miss bekend?)gekampeerd.

In deze dagen hebben we onze auto omgedoopt tot Private kiwi Experience, dit omdat t hele land vol rijd met groene bussen van KIWI-Experience, wij zien dit als onze grootste kanshebber voor t vinden van Ana en Eva. Deze bussen zitten meestal gevuld met 3/4 meiden waarvan 3/4 mooi, waarvan 3/4 blond, waarvan 3/4 uit Scandanavie. Zo gauw wij DE groene bus ergens zien staan of rijden, is er geen omkeren meer aan en wordt eerst de bus achterhaalt;).
Als je met ze 2en woont, rijdt, eet en slaapt in t zelfde busje krijg je vanzelf een taakverding, deze is als volgt; "Sjef" stuur en "Sjef" reparatie mag ik wezen, en Dave mag zichzelf Chefkook, chef navigatie en chefbezienswaardigheden noemen.

Vanaf de Milford moesten we zowieso nog een keer door Qeeunstown heen, dus hadden we besloten om daar t weekend te vieren. Er werd een Hostel geboekt, knappe kleren aan en eerst ff uit eten. Toen wij naar buiten liepen en er arriveerden net 2 groene bussen, kon de avond al niet meer stuk. Ook dit weekend was weer allemachtig, en de bloemetjes werden goed buiten gezet. Hierna werd Queenstown voorgoed verlaten, met pijn in ons hart(en hoofdpijn van de vorige avond) reden we stad uit op naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland.

Erg ver kwamen we niet, na een goede 70 km kwamen wij bij lake Wanaka. Een groot meer tussen de sneeuwbergen, we zouden hier even gaan zitten. Uiteindelijk zijn we hier 5 uur gebleven, beetje in de zon zitten, liggen, steentjes gooien... dus dat zegt genoeg. Verder onderweg nog veel meer mooie meertjes, valleien, bergen enz enz... Maar wat wel even de moeite waard is zijn de Clay Cliffs. Hier stopten we ook om ff te eten en te bekijken, wij op onze teenslippers(loopt nog steeds t lekkerst;) daar naar boven toe, wel onwijs mooi. Alleen de teenslippers was niet echt een groot succes dus werden we ingehaald door mensen die door kunnen gaan voor mijn opa en oma.

Aangekomen bij Mount Cook, was de weersverwachting voor de komende 2 dagen perfect. Blauwe lucht, warm zonnetje en dus kraak helder. Het Mount Cook Village licht alleen zelf al op 700 meter hoogte, en er werd dus ook geslapen met broeken, truien en dubbele slaapzakken. s'Nachts kon t zakken tot 3 graden, ons busje is daar toch niet echt tegen opgewassen om ons dan lekker warm te houden. De volgende dag vroeg eruit(korte loopbroek aan, niet best hoe koud), en met frisse (tegen)zin begonnen aan de beklimming van de Mount Cook. We gingen naar de 2000 meter, dus een goede 1300 omhoog. Na goede 2,5 uur klimmen met soms trappen van stenen maar meestal gewoon omhoog over creekjes werd de eerste hut bereikt, echt een onwijs uitzicht daar. Totdat we een klimmer nog een berg hoger zagen gaan, dat kon natuurlijk niet. Dus wij er met ons goede gedrag achter aan, na nog ruim een uur stonden we echt boven op een bergtop, met 360 graden uitzicht. Hier was t uitzicht en zoals ik t nog nooit meegemaat heb. Je stond tussen de sneeuw in je t-shirtje. Gletsjers, bergen, meertjes en gewoon helemaal niemand om ons heen(nou ja behalve die ene kerel dan).

Na de Mount Cook, zijn we gaan rijden richting de Oostkust. Vanwege de onwijze aardbeving willen we niet door Christchurch heen, en gaan dan nu daarom een beetje een raar rondje rijden, mja daar is niks aan te doen. Eerst een korte stop bij Lake tekapo, waar ineens de auto een raar tikje begon te geven. We zagen t onheil al naderen, en dus richting de garage, maar daar werd ons afgeraden om er wat aan te laten doen, omdat de auto dat allang niet meer waard was. Volgens hun zou t tikje "als het meezit" vanzelf wel ophouden. daar gingen we dan ook maar vanuit. verder richting Timaru, waar het zonnetje toch echt lekker begon te schijnen, daar aangekomen het park opgezocht en lekker gezeten,gelegen en gevoetbald. Ook de kapper was nog even opgezocht, wat waarschijnlijk wel werd gewaardeerd door de mensen in de bioscoop savonds;)

Vanuit t niet zo barre Timaru zijn verder gegaan in de richting van Dunedin. na een uurtje rijden, waren we t zat, en zijn we linksaf ergens t strand op gereden. na ff in de zon gezeten te hebben, viel t ons op dat t hele strand vol lag met perfecte kets stenen. echt niet normaal allemaal perfecht als een pannekoek. We keken mekaar is aan, en zagen t al helemaal voor ons. Voor een euro een zakkie met perfecte stenen, die zeker 5x op het water ketsen. Er lag daar dan zeker voor een fortuin. Ook kwamen we daar nog een verdwaalde zeehond tegen, die we na voorzichtig dichterbij komen, toch zowat konden aaien, voordat hij luid"blaffend(geluid makend)" de zee in ging. Deze stop was geslaagd, een goed besteed half uurtje;)

Verder richting Dunedin heb je de Mouraki Builders, zeg maar enorme voetballen op t strand. Hier moest natuurlijk vanaf gesprongen worden, en werd de karate kid, "pelikaan sprong" ook nog even goed "geprobeerd" nagedaan. Niet met veel succes overigens. vanaf hierzo gingen we verder richting t westen, dus lieten we de gevaarlijke studentenstad Dunedin, en dus een onwijs weekend links leggen. Tussen Oost en West heb je ergens een klein plaatsje, Ranfurly genaamd. Hier waren we t rijden zat. En werd er een camping gezocht, die avond nog een barre avond in de plaatselijke pub, het was lotto avond ten slotte;). De hele pub zat vol met ruim 40 man, dus dat maakte t gemis van Dunedin of Queenstown toch nog enigzinsgoed.

In Ranfurly hebben we uiteindelijk ook nog gemountain biked. Er scheen daar een van de mooiste tracks van NZ te liggen. Alleen moest je wel tot de gevorderden behoren, maar toch werden fietsen gehuurd en gingen we compleet met helm de natuur in. Na een paar uur Fietsen of heuvel op lopen, was t genoeg geweest en zijn we verder gereden richting Haast. Na een onwijs mooie pass langs wat meren en bergen. Waar het echte Colin McRea niet onbrak. Vanuit Haast gingen we na een nachtje in een Hostel met de meest slechte Fish en Chips van heel het Zuidereidland verder omhoog aan de westkust. Ons doel voor t eind van de dag was de Fox Glacier. Onderweg nog heel wat mooie stopjes gemaakt, van Neils beach(jaja t bestaat echt), een verlaten visserdorpje, een Zalm farm en restaurant waar we een allemachtige lunch naar binnen gewerkt hebben en een strand waar iedereen wensen op die witte stenen schrijft. Dus weer een divers daggie met veel mooi dingen, een dag zoals het hoort te zijn:D.

De volgende dag zijn we een dagwalk over de Fox glacier gaan doen, echt een onwijze ervaring en mooi om te doen. Eerst speciale ijs schoenen gekregen, met de hele groep de bus in. En toen omhoog over de Gletsjer heen, 6 uur lopen met een blauwe lucht, lekker zonnetje en dus allemachtig mooi uitzicht. Met een barre tourguide die dacht dat hij toch echt het verste van alle gidsen moest komen deze maand, werd t tempo lekker hoog gehouden. En waren na een uur of 5 ijswandelen, zo hoog als je kon komen. Weer een onwijs mooi uitzicht en t gevoel dat we de andere groepen ver achter ons gelaten hadden maakten de dag tot eentje om niet snel te vergeten. Echter in deze groep kwamen we niet verder als Steffi en Sille uit Duitsland. de zoektocht gaat dus nog wel even door!

De youtube film van mijn barre Combinetijd in Australie staat ook online: http://www.youtube.com/watch?v=IMqBkUmyq98


Cheers Niels